24 October 2013 – 26 October 2013 – flight
Door: Hoezo auteur? Maarten Makkink natuurlijk
Blijf op de hoogte en volg Maarten
01 November 2013 | Nieuw Zeeland, Palmerston North
Hi there!!
Schiphol-Vancouver-Auckland-Palmerston North = 33 uur. Maar als men wat moeite moet doen, geeft het resultaat vaak extra voldoening en is de beloning meestal groot. Je mag best weten dat mij tijdens de vlucht een eenzaam gevoel bekroop. Echter, de gedachten aan de mensen die me thuis een warm afscheid hadden gegeven sterkten mij. Tegelijkertijd was ik ook ‘excited’ over wat me te wachten stond. Voor mijn vlucht kon ik alleen de ‘seat’ voor de eerste etappe (Schiphol-Vancouver) vastleggen. Het zal jullie niet verbazen dat ik voor een plek naast het gangpad heb gekozen, zodat ik nog enigszins mijn bescheiden beentjes kan strekken. Hierna was het echter een verrassing op welke plek ik terecht zou komen. Het is gebleken dat een beetje assertiviteit best een gunstig resultaat kan hebben. Op Vancouver Airport ben ik naar de balie gestapt en heb ik gevraagd waar mijn stoel zich bevond. Naast het raam, werd mij verteld. Ik heb ze gevraagd of ik misschien naast het gangpad kon zitten, aangezien mij een vlucht van 13 uur te wachten stond. Ik kon mijn boarding pass bij de balie achterlaten en ze zouden me omroepen als dit gelukt was, hetgeen geschiedde. Nice!! Tijdens alle etappes was aan boord gelukkig eten (en bier) in overvloed en ik heb alles ook nog binnen kunnen houden; het smaakte prima! Aan slaap heb ik wel gebrek gehad. Naast wat wegdommelen en knikkebollen heeft de enige keer dat ik aan een stuk heb geslapen 3 uur slaap opgeleverd. Van druk (stijgen) of onderdruk (landen) in mijn oren heb ik nauwelijks last gehad, dankzij kauwgom en wat slokjes water. Aan boord lekker muziek geluisterd en The Hangover III, The Hobbit, The new Wilderness en nog een film gezien. Op Auckland Airport was de service zo goed dat ze mijn kistjes die ik droeg hebben gewassen; er mag inderdaad nog geen korrel zand het land in! De pepernoten en Hollandse drop gelukkig wel. Het uurtje van Auckland naar Palmerston North kon ik mooi genieten van het uitzicht, het was vroeg in de morgen en er was bijna geen wolkje aan de lucht. Al met al is me zo’n lange reis zeker niet tegengevallen!
Mijn plan om vanaf Palmerston North Airport lopend naar mijn huis te gaan pakte wat anders uit. Op het vliegveld heb ik (wederom aan de balie) gevraagd in welke richting ik moest lopen, gewoon voor de zekerheid. De man mompelde iets en liep met me mee naar buiten de parkeerplaats op. Ik begreep pas bij de auto dat hij me niet de weg wilde wijzen, maar me een stuk op weg wilde brengen. Hij woonde immers halverwege het vliegveld en mijn adres en moest toch net naar huis. Bij zijn huis aangekomen bedacht hij zich en bracht hij me zelfs naar mijn adres. Awesome!! See ya! Heb hem uiteraard hartelijk bedankt. Doordat ik iets eerder dan verwacht bij het huis aankwam heb ik nog net mijn huisgenoot Sandeep kunnen ontmoeten. Deze Indiër stond op het punt naar zijn cricketwedstrijd te gaan. Hij kon me even wegwijs maken in het huis, waarna hij vertrok en ik nog snel even met mams kon skypen. Moeders kon vervolgens lekker slapen en ik besloot die middag alvast de supermarkt te ontdekken, op een ‘very crappy’ bike waarover later meer… Nu ga ik slapen, want er staat een mooi weekend voor de boeg met backpacken in Taupo en hotsprings in Wairakei. Wordt vervolgd…
Schiphol-Vancouver-Auckland-Palmerston North = 33 uur. Maar als men wat moeite moet doen, geeft het resultaat vaak extra voldoening en is de beloning meestal groot. Je mag best weten dat mij tijdens de vlucht een eenzaam gevoel bekroop. Echter, de gedachten aan de mensen die me thuis een warm afscheid hadden gegeven sterkten mij. Tegelijkertijd was ik ook ‘excited’ over wat me te wachten stond. Voor mijn vlucht kon ik alleen de ‘seat’ voor de eerste etappe (Schiphol-Vancouver) vastleggen. Het zal jullie niet verbazen dat ik voor een plek naast het gangpad heb gekozen, zodat ik nog enigszins mijn bescheiden beentjes kan strekken. Hierna was het echter een verrassing op welke plek ik terecht zou komen. Het is gebleken dat een beetje assertiviteit best een gunstig resultaat kan hebben. Op Vancouver Airport ben ik naar de balie gestapt en heb ik gevraagd waar mijn stoel zich bevond. Naast het raam, werd mij verteld. Ik heb ze gevraagd of ik misschien naast het gangpad kon zitten, aangezien mij een vlucht van 13 uur te wachten stond. Ik kon mijn boarding pass bij de balie achterlaten en ze zouden me omroepen als dit gelukt was, hetgeen geschiedde. Nice!! Tijdens alle etappes was aan boord gelukkig eten (en bier) in overvloed en ik heb alles ook nog binnen kunnen houden; het smaakte prima! Aan slaap heb ik wel gebrek gehad. Naast wat wegdommelen en knikkebollen heeft de enige keer dat ik aan een stuk heb geslapen 3 uur slaap opgeleverd. Van druk (stijgen) of onderdruk (landen) in mijn oren heb ik nauwelijks last gehad, dankzij kauwgom en wat slokjes water. Aan boord lekker muziek geluisterd en The Hangover III, The Hobbit, The new Wilderness en nog een film gezien. Op Auckland Airport was de service zo goed dat ze mijn kistjes die ik droeg hebben gewassen; er mag inderdaad nog geen korrel zand het land in! De pepernoten en Hollandse drop gelukkig wel. Het uurtje van Auckland naar Palmerston North kon ik mooi genieten van het uitzicht, het was vroeg in de morgen en er was bijna geen wolkje aan de lucht. Al met al is me zo’n lange reis zeker niet tegengevallen!
Mijn plan om vanaf Palmerston North Airport lopend naar mijn huis te gaan pakte wat anders uit. Op het vliegveld heb ik (wederom aan de balie) gevraagd in welke richting ik moest lopen, gewoon voor de zekerheid. De man mompelde iets en liep met me mee naar buiten de parkeerplaats op. Ik begreep pas bij de auto dat hij me niet de weg wilde wijzen, maar me een stuk op weg wilde brengen. Hij woonde immers halverwege het vliegveld en mijn adres en moest toch net naar huis. Bij zijn huis aangekomen bedacht hij zich en bracht hij me zelfs naar mijn adres. Awesome!! See ya! Heb hem uiteraard hartelijk bedankt. Doordat ik iets eerder dan verwacht bij het huis aankwam heb ik nog net mijn huisgenoot Sandeep kunnen ontmoeten. Deze Indiër stond op het punt naar zijn cricketwedstrijd te gaan. Hij kon me even wegwijs maken in het huis, waarna hij vertrok en ik nog snel even met mams kon skypen. Moeders kon vervolgens lekker slapen en ik besloot die middag alvast de supermarkt te ontdekken, op een ‘very crappy’ bike waarover later meer… Nu ga ik slapen, want er staat een mooi weekend voor de boeg met backpacken in Taupo en hotsprings in Wairakei. Wordt vervolgd…
-
01 November 2013 - 22:24
TB:
Leuk hoor, Maarten! :) En de Nieuwe Wildernis heb ik ook in het vliegtuig gekeken. Jammer dat het scherm zo klein is, hè. ;) -
02 November 2013 - 12:56
Hilly (je Tante):
Hé, Makkiwi, wat een leuk verslag. Ik had al wat van je mams over je reis gehoord, maar je schrijft er geinig over en ook eerlijk (ja, in een vliegtuig kun je je ook heel eenzaam voelen). Je hebt al aardige mensen ontmoet dat je ook nog eens "thuis'werd gebracht ! Veel plezier met je eerste backpack weekend, ik lees er graag over. Ga je zwemmen in de hotsprings? Lekker! -
02 November 2013 - 17:12
Maike:
Veel plezier Maarten! Doe Sandeep de groeten ;) -
03 November 2013 - 21:51
Eelke:
Succes Maarten! Het is dus toch niet DairyNZ geworden? Wat voor stage ga je wel doen?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
